Στιγμές με τ' όνομα Κυριακή

[λογοτεχνικό φύλλο]

του Νίκου Κονδύλη

  Aυτή η μέρα, η μέρα αυτή της νιότης μας που ταξιδεύαμε στην φαντασία μας κατακτώντας κόσμους που δημιουργούσαμε εμείς. Ήταν εκείνη που πιο πολύ επιθυμούσαμε καθώς ήμασταν σε ένα μεσημεριανό τραπέζι καθισμένοι όλοι μαζί οικογενειακώς να τρώμε με κυρίως πιάτο την ιστορία του 20ου αιώνα, αυτήν την ίδια που σιχαθήκαμε το ίδιο παρελθοντικό φαγητό της καθώς συνοδευόταν με προσδοκίες για μάς που δεν μας αφορούσαν. Αλλά πάλι οποιαδήποτε μέρα και αν ήταν, αυτή του πρώτου ηλιόλουστου έρωτα δεν είχε άλλο όνομα από αυτής της ίδιας που νύχτα χωρίς φεγγάρι και άστρα στον ουρανό έσπασε η καρδιά μας αποκτώντας και εμείς το πρώτο μικρό παρελθόν μας.

Ξημέρωσε Δευτέρα και ανακαλύψαμε το μέλλον με τέτοιο τρόπο που νιώθαμε πρωτόπλαστοι. Κατασκευάσαμε τις ελπίδες μας δίνοντας τους ονόματα όπως Santa Maria και Αργώ, για να ταξιδέψουμε μέσα στην εβδομάδα και να χάσουμε το παρόν. Μέχρις ότου αγκυροβολήσουμε στο άχρονο πέλαγος της Κυριακής, με βροχή φθινοπώρου και να μυρίζει χώμα η κρεβατοκάμαρα που εκεί αγκαλιασμένοι κάτω από τα παπλώματα με την εμπειρία των συναισθημάτων μας μετά από μια Μαρία, έναν Χρήστο, Δημήτρη, Γεωργία, Σοφία, Βασιλική, να καπνίζουμε πίνοντας ζεστό καφέ, με αναμμένο το τζάκι το χειμώνα με φίλους ερχόμενους από άλλες πραγματικότητες από τις δικές μας που αποδεχθήκαμε, να πίνουμε και να τρώμε ο ένας από το πιάτο του άλλου, σε λιβάδια, αγρούς, βουνά θάλασσες, της άνοιξης να ανακαλύπτουμε την ομορφιά της γέννας της φύσης αλλά και της γέννησης μας, με πυρωμένα σώματα στο κάμα του καλοκαιριού να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στον πυρήνα της Γης και ότι δεν ξεχωρίζουμε, είμαστε ένα.

Ναι, δεν αναγνωρίζουμε άλλη μέρα από αυτή όταν τα παιδιά μας παίζουν στις δικές μας αγνώριστες αλάνες καθώς εμείς καθισμένοι στο σαλόνι, επιτέλους μπορούμε να ξεφυλλίσουμε ένα περιοδικό ή εφημερίδα, δεν είναι άλλη από αυτή την μέρα όταν σηκωνόμαστε από την κουνιστή καρέκλα δίπλα από το παράθυρο ξεκρεμώντας από το μυαλό μας το παρελθόν για να φτιάξουμε φαγητό για τα παιδιά και τα εγγόνια μας που περιμένουμε να έρθουν.

Όταν τα βλέφαρα θα μείνουν για πάντα ανοιχτά, αυτά που θα βλέπουμε από την ζωή μας όποια άλλη μέρα και αν ήταν, εμείς θα τις βλέπουμε σαν Κυριακές.

Νίκος Κονδύλης [σοδειά τχ.8]