Λίγο να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα πάνω, θα αντιληφθούμε ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ» να ίπταται καγχάζοντας πάνω από τα κεφάλια μας.
Ένα «γιατί», το οποίο πλευρίζουμε άκοπα και βολικά δίπλα σε κάθε έννοια της καθημερινότητας που μας θλίβει. Χρηματοπιστωτική κρίση, ανεργία, λουκέτα, αυτοκτονίες, απάθεια, βία, εξαναγκασμός,στενοχώρια κι άλλες πολλές λέξεις δεμένες με ένα «γιατί».
Ένα «γιατί» που δεν σκαρφίζεται από τη συνείδησή μας για να πάρει έστω μία κοινότυπη απάντηση, αλλά μόνο και μόνο για να εξαγνίσει και να απαλλάξει από εκείνο που στο βάθος αντιλαμβανόμαστε επαρκώς.
Οι οικονομικές κρίσεις μας επηρεάζουν και μας καταβάλλουν τόσο, διότι ως άνθρωποι υπάρχουμε με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει το σύστημα της οικονομίας. Από τη μία υφίσταται ο στόχος του κέρδους και της συσσώρευσης του πλούτου με κάθε μέσο και τίμημα κι από την άλλη η ταύτιση της αφθονίας και του «έχειν» με την εξασφάλιση της ευτυχίας και του χαμόγελου.
Τους κανόνες της αγοράς δεν χρειάζεται να τους αναζητήσουμε σε κάποιο δυσνόητο ακαδημαϊκό σύγγραμμα. Είναι εδώ. Μέσα μας. «Πάρε – δώσε»,«με προσέχεις – σε προσέχω», «με αγαπάς – σε αγαπώ». Γελάμε τόσο, όσο αντέχει ο τραπεζικός μας λογαριασμός. Επικοινωνούμε τόσο, όσο έχει χρήματα και μονάδες το τηλέφωνο μας. Και «ερωτευόμαστε», αφού πρώτα εξισώσουμε το μισθό μας με το μισθό του συντρόφου μας.
Τόσο πολύ συρρικνώσαμε τη ζωή μας (ηθελημένα ή μη), που πλέον χωράει σε μια θήκη πορτοφολιού.
Μπορεί μέχρι πρότινος να αγνοούσαμε παντελώς, τους όρους Spread, ομόλογα, PSI, CDS, default, αλλά οριοθετούσαμε τη ζωή μας με αυτά ακριβώς τα δεδομένα. Κι ας ήταν εν αγνοία μας.
Κι ακόμα, πολύ πριν υπογραφούν τα περιβόητα μνημόνια, ο καθένας από εμάς είχε υπογράψει δεκάδες μνημόνια, με την οικογένεια του, τους φίλους του, τη σχέση του και τον εργοδότη του, εκχωρώντας μέρος της προσωπικής του βούλησης και ελευθερίας.
Της έντυπης έκδοσης: σοδειά τχ.17 [φθινόπωρο 2013]
μου αρέσουν τα μικρά κείμενα - και αυτό είναι εξαιρετικό γιατί δεν έχει αφήσει κάτι απέξω, κάτι να θέλεις να συμπληρώσεις
ΑπάντησηΔιαγραφή