Dora Maar [εικαστικά]

[εικαστικά]

γράφει η Στέλλα Ο. Λιάτου

[σοδειά τχ.3] Άνοιξη 2010

Dora Maar (1907-1997)

«Τι όμορφη αυτή η μέρα », σκεφτόταν η Dora με ακουμπισμένο το πρόσωπο στο δεξί της χέρι και κοιτάζοντάς τον κλεφτά.

«Άραγε θα προσέξει τα δάχτυλά μου, πόσο έχουν μαυρίσει;»

Πάντα του άρεσαν τα δάχτυλά της και στους πίνακες που έφτιαχνε  για αυτήν , συνήθιζε να τα τονίζει. Έλεγε ότι του θυμίζουν πουλιά που φτερουγίζουν σε κάθε της λέξη, που ανοίγουν φτερά όταν νευριάζει και κουρνιάζουν βρεγμένα από τα δάκρυά της, όταν έδειχνε την αγριότητά του.

Πάνε εφτά χρόνια που αυτά τα πουλιά γεμίζουν τον ουρανό του .

Μα, δεν είναι τα μόνα.

« Πόσο ακόμα; Άντεξα, έμαθα, κατανόησα, έκανα τα μάτια μου μέσα από μια κάμερα, μάτια της ψυχής του. Αλλά πόσο θα κρατήσει; Πόσο ακόμα;»

 Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, έφυγε στην Κονάπ με αυτόν, να μοιράζεται τον χρόνο του σε ένα ξενοδοχείο και να φωτογραφίζει τοπία όταν ο ίδιος έμενε με τη Μαρί Τερέζ στη βίλα, λίγα μέτρα πιο πέρα και έπαιζε με την κόρη του Μάγια.

Πόσο μισούσε τις μέρες εκείνες στο Παρίσι. Τι βαρετή αυτή η γυναίκα! Η Μαρί Τερέζ ζούσε για τις Τρίτες και Πέμπτες ,που την ζωγράφιζε. Πόσο μισούσε αυτές τις μέρες. Τις καλούσε και τις δύο να ποζάρουν. Κι εκείνη το υπέμενε. Η ίδια όμως ήταν τόσο διαφορετική. Ήξερε ότι του άρεσε γιατί την θεωρούσε απίστευτα έξυπνη, γιατί καταλάβαινε το έργο του όσο κανένας.

- Πώς μπορείς: Πώς την αντέχεις; Βαρετή! Βαρετή! » Ούρλιαζε τις λέξεις ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά και κόκκινο κρασί χυμένο παντού.

-Δεν σε αγαπώ! Το καταλαβαίνεις; Δεν σε αγάπησα ποτέ! Δεν με ελκύεις πια!

Οι δικές του φωνές υψώνονταν μαζί με τις δικές της, για να καταλήξουν σε λίγο να παλεύουν ανάμεσα σε ιδρωμένα σεντόνια και να ξεσπούν βίαια κατασπαράσσοντας ο ένας το κορμί του άλλου.

Έτσι γινόταν συνήθως. Αλλά…πόσο ακόμα;

 - Αγάπη μου, στο διπλανό τραπέζι δεν είναι εκείνος ο ηθοποιός….Αχ, πώς τον λένε;

 - Μα, ναι, ο Αλέν Κινί.  Αλέν! Τι χαρά!  Και τι όμορφη συντροφιά.

 - Πάμπλο! Να σου συστήσω: Η Francoise Guilot και η φίλη της , η Ζενβιέβ. Ξέρεις, η Φρανσουάζ , αν και 20 ετών, είναι διανοούμενη και η  Ζενβιέβ, καλλονή.

Πρόσεξε τις ματιές που αντάλλαξαν καθώς καθόταν η νέα παρέα.

 «Μάλιστα. Τόσο ακόμα.»

__________________________________________

Η Dora Maar (1907 -1997) ήταν ήδη γνωστή φωτογράφος και ζωγράφος , προτού γνωριστεί με τον Pablo Picasso το 1936, όταν εκείνη ήταν 29 και αυτός 54 ετών. Έμειναν εραστές ως το 1943 κι ίσως ήταν η μόνη που καταλάβαινε τόσο βαθιά το έργο του. Υπήρξε σύντροφος και μούσα του στα χρόνια του πολέμου και μάλιστα είναι μία από τις γυναικείες φιγούρες της Guernica (η γυναίκα που κλαίει). Ο Picasso ζωγράφιζε την «θλιμμένη μούσα του», όπως την αποκαλούσε,  καθώς η ίδια δεν μπορούσε να αποκτήσει παιδιά και βρισκόταν σε συνεχή αντιπαράθεση με την άλλη ερωμένη του ζωγράφου, την Marie- Therese Walter, η οποία του είχε χαρίσει μία κόρη, την Maya.

 Η σχέση τους χάλασε επειδή αυτή ήταν κτητική , όπως ισχυρίζονται μερικοί ή επειδή ήταν πολύ έξυπνη , όπως ισχυρίζονται κάποιοι άλλοι. Πάντως η Ντόρα δεν συνήλθε ποτέ από το χωρισμό. Από το 1942, όταν η σχέση τους άρχισε να φθίνει, η Maar πέφτει σε μια βαριάς μορφής κατάθλιψη.

Η Francoise Gilot ζει με τον Picasso από το 1943 ως το 1953.  

«Για μένα υπάρχουν μόνο δύο κατηγορίες γυναικών: οι θεές και οι τσούλες», της είχε πει ο Πικάσο. Παρά το δύστροπο του χαρακτήρα του, εκείνη αποφάσισε να τον παντρευτεί. Μαζί έκαναν δύο παιδιά, την Παλόμα και τον Κλοντ. Η Francoise ήταν η μόνη γυναίκα που εγκατέλειψε τον Πικάσο, όταν εκείνος μετά από μακρόχρονη συμβίωση την πρόσβαλλε διαρκώς. Ο ζωγράφος δεν τη συγχώρησε ποτέ.

*Dora Maar au Chat by Pablo Picasso