Ιφιγένεια Δεριζιώτη [ποίηση]

[τρία ποιήματα και 3 σκίτσα] της Ιφιγένειας Δεριζιώτη

φωτ. Ιφιγένεια Δεριζιώτη

[βιογραφικό] Γεννήθηκα στίς 08 Μαΐου του 1988 στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Καλαμάτα.Στην Καλαμάτα ξεκινώ να γράφω τα πρώτα μου κείμενα το 2003 καθώς η ποίηση με τη μουσικότητα και το συναίσθημα που ανέδυαν οι λέξεις της μου είχε τραβήξει και αφυπνίσει το ενδιαφέρον.Επιπρόσθετα ξεκινώ και τα πρώτα μου μουσικά live με ένα τοπικό σχήμα όπου παίζαμε Ηard Rock το διάστημα 2005-2007.

Το 2006 δίνω εξετάσεις για την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου και απέτυχα.Το 2008 εισήχθησα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας στο τμήμα Βαλκανικών Σπουδών Φλώρινας με κατεύθυνση Οικονομία, Διοίκηση και Πολιτική. Σπουδές οι οποίες δεν έχουν ολοκληρώθεί ακόμη.

Στη Φλώρινα μένω για δύο χρόνια περίπου και τον Οκτώβριο 2010 μετακομίζω στη Θεσσαλονίκη λόγο περισσότερων μουσικών ευκαιριών και μένω έως τον Οκτώβριο του 2012. Στη Θεσσαλονίκη συμμετείχα ως τραγουδίστρια σε μικρά live με αρκετά τοπικά σχήματα παίζοντας Blues/Rock, Jazz και Punk (είτε με αγγλικό είτε με ελληνικό στίχο) δίνοντας και μία σύντομη συναυλία των τεσσάρων κομματιών σε ένα street festival στα Bitola.Παρακολουθώ ένα μικρό κύκλο μαθημάτων πάνω στη Μουσική Τεχνολογία και έτσι επιπλέων αρχίζω να ασχολούμαι με την ηλεκτροακουστική μουσική,την noise και τον πειραματισμό,επιπλέων κάνω και κάποια μαθήματα ζωγραφικής στο καλλιτεχνικό εργαστήρι της Ράνιας Εμμανουηλίδου και στο εργαστήριο-εκθεσιάκο χώρο "Pape Moe" της Ιωάννας Κυριακόυ όπου συμμετείχα και σε μία έκθεση σκίτσων.

Τον Οκτώβριο του 2012 μετακομίζω στην Αθήνα στη περιοχή της Κυψέλης, παρ' όλα αυτά δεν έχω κάποια μόνιμη κατοικία,πότε βόρεια και πότε νότια και βλέπουμε - όπως και με τις σκέψεις, την φαντασία και την δημιουργικότητα όπου βγεί!

___________________________

[τρία ποιήματα]

Το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού...μια στατική σκιά δίπλα απ'τα βήματα των ροζιασμένων τοίχων,μια ηλιαχτίδα που ξυπνά σ'ακρογιαλιές καταραμένων στίχων...

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού...προσφέρει δοχεία στους Θεούς για τα θρυμματισμένα δάκρυά τους,χαρίζει δρεπάνια στους αγρούς για να θερίσουν τα κορμία τους...

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού...ξεκρεμά τα ουράνια σώμστα και τα πετά στους δρόμους,μπάλες για τα ξυπόλητα παιδιά της δυστυχίας κλώνους...

Και το παιδί του τελευταίου γαλάζιου ουρανού...φεύγει μακριά με τα πλοιάρια της αυγής,για τις ατέρμονες κοιλάδες της πιο στερνής σου προσευχής...

Καλαμάτα, 2007

___________

Θα γερνάω παραμένοντας εδώ ή εκεί πάντα το ίδιο παιδί,

με ένα ξύλινο αλογάκι και γκρίζα μαλλιά,με σάρακα θαμπή...

Διαπληκτηζόμενη με αϋπνίες και ψυχοσωματικά,

σκεπάζοντας τους καθρέφτες του χθές ώστε εσύ να μη φταίς,

ούτε αυτοί,ούτε κανείς και να προχωράμε όπως λένε,πάντα μπροστά...

Tο παιδί θα σεργιανίζει,με την εξώπορτα καλά κλειδωμένη,για να βρεί ένα χαμένο αδέσποτο "εγώ" 

και με στοργή να του ψελίσει "αύριο μια νέα μέρα ξυμερώνει"...

Και αυτό το όνειρο το τότες νεογνό,ακόμη κρατώ στην αγκαλιά ,

θυλάζοντάς το  υπομονή από της ψυχής μου το μεδούλι,

τη σκόνη φοβάται και βογκά και κάθε νέα χαραυγή απ'τις πληγές του σκούζει...

Θα γερνάω παραμένοντας εδώ ή εκεί πάντα το ίδιο παιδί,

με ένα ξύλινο αλογάκι και γκρίζα μαλλιά,με σάρακα θαμπή...

Αθήνα, 2012

___________

Θέλω να βγω στο δρόμο ντυμένη,

γδυμένη από σκέψεις και πράξεις που βαφτίστηκαν λάθη.

Με λευκή δαντέλα θυλιά στο λαιμό,

με μαύρο πετσί λουστρίνι,

να καθρεφτίζει του ουρανού τα πιο μύχια πάθη.

Θέλω να βγω στο δρόμο ντυμένη,

με μία ομορφιά στο σβησμένο πρόσωπό μου.

Γερά να κρατώ της πρόποσης το ποτήρι,

για ένα πλήθος ψυχρό μυωπικό,

γευόμενη τα φιλιά του Ιούδα στο λαιμό μου.

Καλαμάτα, 2013

________________________________________________

[τρία σκίτσα]

"Free" (μολύβι και μαρκαδόρος σε χαρτί)

"Eat my flesh" (μολύβι και μαρκαδόρος σε χαρτί)

 "Μind's Meadows" (τέμπερα,μαρκαδόρος και μολύβι σε χαρτί)