[Το σκισμένο καλσόν] της Ευαγγελίας Πατεράκη ~ ΝΕΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

Προλογίζει η Μαρία Ροδοπούλου

"Η ανατρεπτική Ευαγγελία Πατεράκη επιστρέφει στον έντυπο χώρο με μια καινούργια 'εκρηκτική" ποιητική συλλογή. Φλογοβόλες λέξεις, επώδυνες έννοιες και στο σύνολό της μια γραφή που προκαλεί και ξεσκεπάζει. Η ποίηση της Ε.Πατεράκη δεν έχει σκιές, δεν έχει διακοσμητικά χάδια και δεν είναι 'ευπώλητη'. Σίγουρα δεν 'χωνεύεται' εύκολα από τα αδύναμα στομάχια των μικροαστών. Είναι η ποίηση που μιλάει έξω από τα δόντια χωρίς να αποζητά την αποδοχή ή την επιδοκιμασία.
Η ποιήτρια τολμάει την αυτοέκδοση σε μία εποχή που όλοι ψάχνουν απεγνωσμένα την 'στέγη' έστω και με ακριβό αντίτιμο. Σε λίγες μέρες η επαναστατική πένα της Ευαγγελίας στα βιβλιοπωλεία. Μόνο για αναγνώστες που δεν φοβούνται την ανατροπή και τους χαμένους, για πάντα, πόντους στο ‘σκισμένο καλσόν’ τους."

Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην ποιήτρια Κατερίνα Γώγου.

Κυκλοφορώ επικίνδυνος, σε όνειρο ανοχύρωτης αξίας με περγαμηνές αόρατες σε κοινούς βραχείας σύνδεσης. Επιτρέψτε μου, να υπάρχω ορατός πάντων σα συντριβή αεροπλάνου με ανεπιβεβαίωτο αριθμό νεκρών επιβατών. Κι αν δε μου επιτρέψετε, θα κινούμαι πασιφανώς νεκρός δίχως συντήρηση τρομακτικός με αντίο ψιθυριστό, σα ρέμβη φθινοπώρου.

*Σ’ όποιον κυκλοφορεί, λένε οι αφελείς, επικίνδυνα γιατί αβόλευτα καπνίζει» στην Κατερίνα Γώγου.

Μυρίζει χώμα το παραμύθι σου, κι αυτοκτονεί ο Λύκος στον πρώτο ύπνο.
στην πρώτη μπόρα, οι μύθοι έσταξαν σκουριά, κι η απόδραση ήταν εύκολη. Οταν οι υπνοβάτες τραβήχτηκαν στους δρόμους, άλλη μια πόρνη άπλωσε τους λεκέδες της, για ξεκάρφωμα, να λέει ότι υπάρχει.

τίποτα δε λειτουργεί, κι ο θεός έχει πεθάνει από την πρώτη μέρα της
δημιουργίας του. Αλκοολούχος Κυριακή τινάζει πέταλα. όλα ζορίζονται στην ανυπαρξία τους. εκείνος αστράφτει σιγουριά του Τότε, κι ο διάολος
κενός.  Έτσι, μούφα και η συγχώρεση στ' ανισόρροπα τα λεξικά. αδέξιος αρμενίζω στη σκοπιά των τάφων. Όλα τάφος.

Με πέντε δέκα φώτα ομίχλης -
να κάνουμε και φέτος μια γιορτή
κι ας λάκισε, ρε φίλε, η
προστασία του πολίτη
έχω φτερούγες ξέμπλεκες
κι ας μίκρυναν οι άνθρωποι
τα φτερά πάντα μένουν,
έστω και βρεγμένα,
μ’ ένα σεισμό.
Ακόμη κι αν
δεν κουδουνίζει πλέον
το σκουπιδιάρικο,
μόνο γκαρίζει με την κόρνα του –
μην πάρει τ’ αποφάγια μόνο,
να προλάβω να μαζέψω
τα ψίχουλα.
Δεν έχω χρόνο για πυρετούς τώρα –
πολυτέλειες τα θερμόμετρα, τα παυσίπονα,
κι οι σούπες
Έχουν απεργία τα φαρμακεία
και τα κρεματόρια ανθίζουν πάραυτα
Στα νοσοκομεία ψείριασαν οι στίχοι
με τοίχους μαστουρωμένους
απομαγνητίστηκαν οι μαγνητικές
Θέλουν κορτιζόνες τα θεμέλια
μα η προφύλαξη κηδεύτηκε από νωρίς
κι οι χημειοθεραπείες έσπασαν τη
χημεία με τους ναυαγούς τους
Μια πολιορκία ακόμη τρομάζει –
Θα σ’ έσωνε νομίζω ένα φορτηγό
μ’ αντάρτες ναυλωμένο,
ακόμη και τα άσματα των
παραμεθόριων τραγουδοποιών
Κι αν και τα υπουργεία φωταγωγημένα
δοξασμένες υπογραφές, και
χαλιά περσικά,
υποτροπιάζουν οι ιώσεις των εποχών μας.
Με προβολέα ανατροπής θα
ξετυλίξω τα νύχια μου
να ξεφλουδίσω το λεπρό καθεστώς
Ένας Δεκέμβρης οργισμένος αρκεί
στο σκέτο βαρύ της καταχνιάς μας
κι ας τρέμουνε τα πόδια μου
πάνω απ’ τον κάδο των σιωπών
Κι όμως εκεί
ανάμεσα στα πεταμένα
ένα τρενάκι, αν και τυφλό,
μου θυμίζει πως ταξιδεύουν ακόμη
οι απροστάτευτοι πολίτες,
και πως μας γελάνε τα Χριστούγεννα -!-..
Ένας θεός στα κρατητήρια της
ασφάλειας πόλεων, σε πόλεις
που θυμήθηκαν να
κρεμάσουν σκουλαρίκια
ένα έλατο και πέντε δέκα
φώτα ομίχλης
μου σκουπίζει τα δάκρυα.
Δεν είναι ώρα γι’ αστεία...