Ντένις Εμορίν: Η ώριμη ηλικία - κατηγορία: μεταφράσεις
Μόλις έφτασα στα εφτά μου χρόνια,
ο πατέρας μου μου είπε να πάω στο γραφείο του. «Άκου, μεγάλε γιε μου, μου είπε,
σήμερα έφθασες στην ωριμότητα. Είναι καιρός να σου μάθω τη ζωή. Ξέρω ότι εδώ
και λίγο καιρό σκέφτεσαι κάποια πράματα, τα οποία σε βασανίζουν συχνά. Όχι, μη
διαμαρτύρεσαι! Είναι εντελώς φυσιολογικό και δεν πρέπει να ντρέπεσαι γι’αυτό.
Κι εγώ θα σας φέρω στη επαφή. Να μην την τρομάξεις προπαντός και να μάθεις να
συγκρατείς τις παρορμήσεις σου. Άσε τα πράματα να’ρθουν σταδιακά. Με τον καιρό,
όλα μαθαίνονται, ακόμη κι αυτός ο τομέας. Αχ, κόντεψα να ξεχάσω, κυρίως μην
πεις τίποτε στη μητέρα σου. Δε θα καταλάβει. Είναι μυστικό ανάμεσα στους δύο
μας.»
Την πρώτη φορά, ήρθε μαζί μου ο
πατέρας μου. Μου την έδειξε από μακριά. Μας σύστησε σύντομα και μετά εξαφανίστηκε.
Πήγαινα να την επισκεφτώ κάθε
μέρα. Δίναμε πάντοτε ραντεβού στο σπίτι της, έξω απ’το χωριό. Στην αρχή, ήμουνα
ντροπαλός. Δεν τολμούσα να την πλησιάσω ούτε να την κοιτάξω, παρά μόνο στα
κλεφτά. Εξάλλου νομίζω ότι δεν ήτανε αφελής.
Μετά από λίγες μέρες, πήρα
θάρρος: φαινόταν ικανοποιημένη. Στο κάτω κάτω, ήταν εκεί για να μ’εκπαιδεύσει.
Ο πατέρας μου μου την είχε δώσει, ήταν το δώρο μου. Ήτανε ξαπλωμένη πάνω στο
χορτάρι, εντελώς ακίνητη. Γονάτισα και την άγγιξα με σεβασμό. Δεν ξεχνούσα τις
πατρικές συμβουλές. Ύστερα τη χάιδεψα με τα χέρια μου. Δεν έβγαζε άχνα, αλλά
είμαι σίγουρος ότι επιδοκίμαζε τη συμπεριφορά μου. Πού και πού, νόμιζα μάλιστα
ότι την άκουγα να αναστενάζει.
Ο πατέρας μου δε μου έκανε
ερωτήσεις. Θαύμαζα τη διακριτικότητά του. Με παρατηρούσε με καλοπροαίρετο ύφος.
Μου άρεσε η συνενοχή μας.
Μια μέρα όμως άκουσα ξεφωνητά. Η
μητέρα μου το είχε μάθει, ποτέ δεν έμαθα πώς. Πλησιάζοντας, χωρίς καν να με
δουν, την άκουσα καθαρά. Φώναζε στον πατέρα μου: «πώς τόλμησες να το κάνεις; Να
ταράξεις το μικρό με τα πράματα αυτά! Τις αηδίες που δεν είναι της ηλικίας του!
Δεν ντρέπεσαι; έχει ακόμα καιρό. Είναι ακόμη παιδί.» Όλα αυτά. Ο πατέρας μου
δεν απάντησε τίποτε. Η μητέρα μου δεν το υπαινίχθηκε ποτέ ξανά, αλλά εκείνη τη
μέρα, αισθάνθηκα ότι κάτι είχε σπάσει στη συζυγική αρμονία.
Από τη μεριά μου, ξεθάρρευα. Την
πρώτη φορά που γδύθηκα μπροστά της, δεν τόλμησα να κάνω τίποτα περισσότερο. Δεν
ήθελα να τα χαλάσω όλα με τη βιασύνη μου. Ήμουν αναστατωμένος.
Την άλλη μέρα, αφού έβγαλα τα
ρούχα μου, ξάπλωσα απαλά πάνω της. Την άρπαξα σφιχτά. Η αίσθηση αυτή ήταν
καινούργια για μένα. Είχα την επιθυμία να χωθώ για πάντα μέσα της. Τι όμορφο
δώρο που μου είχε κάνει ο πατέρας μου!
Από εκείνη τη στιγμή η ζωή μου
άλλαξε πραγματικά. Όπως ο πατέρας μου μου επαναλάμβανε συχνά, είχα γίνει
άντρας. Περνούσα ώρες με τη γλυκιά της συντροφιά. Μια φορά, θα’θελα να μείνω
εκεί για μέρες ολόκληρες αν δε μας είχε ξαφνιάσει η βροχή, ξαπλωμένους τροφερά
και σφιχταγκαλιασμένους στο χορτάρι.
Πάντως η σχέση μου με τη μητέρα
μου είχε αλλάξει. Είχε γίνει ξένη για μένα. Υποπτευόμουν ότι ζήλευε την ευτυχία
μου. Συχνά με παρατηρούσε σιωπηλά με λύπη. Καμιά φορά μου έπαιρνε τρυφερά το
κεφάλι και με τραβούσε πάνω της, ψιθυρίζοντας: «μικρέ μου, καημένε μου μικρέ.»
Ξέφευγα αμέσως από την αγκαλιά
της με απότομο τρόπο. Τι φοβόταν; Τι μπορούσε να καταλάβει για τη σχέση μας;
Μου την είχε δώσει ο πατέρας μου,
ήταν το δώρο μου. Θα με συνοδεύει όλη μου τη ζωή για να με βοηθήσει να γίνω
άντρας. Τι μπορούσε να καταλάβει η μητέρα μου για τη μεταμόρφωση αυτή;
Κανένας δε θα μου την έπαιρνε.
Προοριζόταν μόνο και μόνο για μένα. Όλες τις μέρες, έξω απ’το χωριό, με
περίμενε στο νεκροταφείο ξαπλωμένη στο χορτάρι, γύμνη καμωμένη με απλότητα και
καλοσύνη. Στο κάτω κάτω, ήταν η ταφόπλακα μου.
Μπαμπάκ Σαντέγκ Χαντζάνι
Διάβασμα, γράψιμο. Γράψιμο,
διάβασμα. Παντοτινά. Όταν ήμουν παιδί, κλεινόμουν στο δωμάτιο μου για τις ώρες
ολόκληρες με τα βιβλία. Για μένα, ήταν ένας «άλλος κόσμος». Οι γονείς μου
σέβονταν πάντα αυτή την ανάγκη της μοναξιάς. Η αλήθεια περιοριζόταν στους τέσσερεις
τοίχους με το παράθυρο ανοιχτό πού και πού στον εξωτερικό κόσμο. (Ντένις Εμορίν)
