Έπρεπε να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι το
χέρι της μοίρας, είχε γράψει στην καρδιά μου ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ, έτσι με κεφαλαία
γράμματα ανεξίτηλα στο πέρασμα των χρόνων, χαραγμένα βαθιά, όπως και τα
σημάδια που άφησαν στο πέρασμά τους οι τροχοί, στους δρόμους που πέρασε αυτή. Όταν
για πρώτη φορά με σημάδευε ήμουν ακόμη στις φασκιές, ναι τόσο παλιά, εκεί στη
δεκαετία του εξήντα, παιδί της χαμένης γενιάς που λέει και το άσμα. Μεγαλωμένος με την μυρωδιά του δίχρονου κινητήρα και την αίσθηση της
ελευθερίας που χαρίζει η μοτοσυκλέτα πώς θα μπορούσα να ξεφύγω από αυτή?
Από τα πρώτα πράγματα που θυμάμαι στον εαυτό μου ήταν ότι ξύπναγα τα
μεσημέρια στην αγκαλιά του Πατέρα μου που μύριζε λαδίλα από την μηχανή. Εξ ανάγκης απόκτημα βέβαια όμως ήταν αρκετό μέσον για μετακίνηση και τις
δουλειές του , το τι τετρακάβαλο είχε πέσει δεν λέγεται, άλλα χρόνια τότε
καμία αίσθηση κινδύνου .Μπροστά εγώ στην μέση η Αδερφή μου μες την χλιδή,
καθότανε σε σέλα, κι εγώ πάνω στην τρύπα από το μπουζί και το άτιμο έτσι για
να μου θυμίζει ότι είναι εκεί πότε - πότε έστελνε κάποιον από τους σπινθήρες
του.
ZUNDAPP BELLA
250cc με την εξωπραγματική τελική των 120 χλμ την ώρα
Ένα τέρας από
σίδερο , ασήκωτη και πεισματάρα , πόσες φορές θυμάμαι τον πατέρα μου να την
σκαλίζει , να φροντίζει την καρδιά της , την τροφή της και την σιλουέτα της .
Στην αρχή τα πρώτα χρόνια ήταν πράσινη προς το χακί στο πέρασμα του χρόνου
μεταμορφώθηκε και απόκτησε ένα όμορφο κόκκινο χρώμα με άσπρες γραμμές που
τόνιζαν τις καμπύλες και την αυτοπεποίθηση της, απλά , πανέμορφη .Την βλέπαμε
παιδιά μαζί με την αδερφή μου και αδημονούσαμε για βόλτα, να μεγαλώσουμε να
την πάρουμε κι εμείς, μέχρι τότε κάναμε ο καθένας τα δικά του όνειρα . Πάντα
όμως μας συνέδεε το πάθος , μας κυνηγούσαν αυτοί οι δυο τροχοί .
Κάποτε όμως έπρεπε να αποκτήσουμε κι εμείς σαν οικογένεια το πρώτο μας
αυτοκίνητο (άλλη χαρά αυτή) με συνέπεια να παραμεληθούν οι κύκλοι του ονείρου.
Αφέθηκε έτσι
απλά στην τύχη της να περιμένει υπομονετικά , ένα χάδι , μια ματιά γλυκιά ,
έναν ψίθυρο , για όλα αυτά που τόσα χρόνια χάριζε απλόχερα . Μερικές φορές
πήγαινα και προσπαθούσα να της δώσω ζωή , όταν λείπανε οι δικοί μου , η
γερασμένη της καρδιά δεν άντεχε πολύ και γρήγορα έμενε ξέπνοη στην πρώτη
ανηφόρα , κοντά στο σπίτι ευτυχώς , οπότε στροφή και πίσω .
Πιο πολύ θυμάμαι
να την σπρώχνω παρά να είμαι επάνω της .
Την ήθελα,
ήθελα κάποια στιγμή να γίνει δική μου να συντροφεύει τα δικά μου όνειρα με την
ζωντάνια της , με την λαδίλα και την κάπνα του δίχρονου κινητήρα της.
Υπήρχε όμως και
το χέρι που κόβει το νήμα, ο χρόνος, ο χρόνος και η άποψη ότι είναι κακό και
επικίνδυνο μέσον.
Ο χρόνος δρα
γρήγορα στο παρατημένο μέταλλο και ζητά πολύ κόπο και χρήμα για την
αποκατάσταση της φθοράς που δημιουργεί.
Έτσι, Ταξίδεψε το όνειρο για κάποια άλλη αγκαλιά , που ίσος να μπορούσε να
της δώσει πνοή..
Δεν ξέρω τι
έγινε από τότε που πήγε ποιος την πήρε , δεν την ξέχασα ποτέ μου , πάντα
έρχεται στον ύπνο μου και μου μιλάει , ταξιδεύουμε μαζί σε μέρη που δεν μπορεί
κανείς να πάει , μόνο οι δυο μας , όπως τότε που τα σχεδίαζα στο μικρό παιδικό
μου κεφάλι.
Καλό ταξίδι..
του Ματθαίου Ματθαιάδη
δημοσίευση
σοδειά#1 (Οκτ. - Δεκ.2009)
