[Το άρωμα των ημερών] της Ελένης Τζιαμουράνη ~ ΠΟΙΗΣΗ

"ό, τι αγάπησα
πιο μακριά από την καρδιά
δε φεύγει"
Ε.Τζιαμουράνη

Βιογραφικό :

Η Ελένη Τζιαμουράνη γεννήθηκε στην Αθήνα, και σήμερα εργάζεται στο ΤΕΙ-Αθήνας στη Σχολή Γραφικών Τεχνών & Καλλιτεχνικών Σπουδών. Από μικρή ηλικία ασχολείται με τη μουσική και τη στιχουργική, και τα τελευταία χρόνια με την ποίηση και τη συγγραφή  παραμυθιών. Στα ελληνικά γράμματα εμφανίζεται το 2009 με το παραμύθι "Ο Πριντσιπίνο και η κιθάρα του" στο περιοδικό πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης "Σύγχρονο Δημοτικό Σχολείο" από τις εκδόσεις Δίπτυχο. Ακολούθησαν τα: "Συναυλία των Καλικατζάρων" (2009), "Μια συναυλία απ' το βυθό" (2010), "Το δάσος με τα ξεχασμένα όνειρα" (2011), και "Η Μουσική & οι κόρες της" (2012). Το 2011 φιλοξενούνται ποιήματά της στη ποιητική ανθολογία, "Προσοχή στο κενό", από τις εκδόσεις Ash in Art. Το "Άρωμα των ημερών" είναι το πρώτο της βιβλίο.

Το δέντρο

Η ώρα που με συναντά
βουβά μες στο σκοτάδι,
μοιάζει με δέντρο,
λικνίζεται ορθώνει κάθε βράδυ.
Έχει για χέρια τα κλαδιά
τα φύλλα δακρυσμένα,
έναν κορμό όλο πληγές,
με τ’ αρχικά μας σκαλισμένα.
Όρθιος στον ίσκιο του μπροστά
εκείνο μου μιλάει
φτιάχνει φωλιές για τις ψυχές
τα λάθη μου μετράει.
Αυτά που πίσω άφησα
σα φύλλα μου τα ρίχνει
σημάδια να ακολουθώ
στο δρόμο που μου δείχνει.
Δεν ξέρω τι ‘ναι ψέματα
η αλήθεια σου πως μοιάζει.
Μέσα στο όνειρο η ψυχή
φοβάται και διστάζει.
Αντιμιλώ στο όνειρο,
το δέντρο μου θυμώνει
η ψυχή που έρχεται
τα φύλλα του ανταμώνει.
Η ώρα που με συναντά
βουβά μες στο σκοτάδι
σα μια ψυχή που χάθηκε
στο δέντρο ψάχνει χάδι.


Γυναίκα

Εδώ και χρόνια
στο κορμί σου ξημερώνω
μα δε κουράστηκα ποτέ
να μετράω ρυτίδες στον καθρέφτη.
Τις ανάσες τους αφήνω να τρέξουν στο λαιμό μου,
πάλι η ζωή μου έρωτες μυρίζει.
Εσύ, πάντα εκεί ...
Να μου θυμίζεις την μορφή σου, στον καπνό μου,
στο τσιγάρο που σβήνει.
Είσαι γυναίκα, φέρνεις στον κόσμο ένα σώμα,
το δικό σου, το δικό μου,
κι ύστερα χάνομαι, μέσα σου βαθειά.
Εδώ και χρόνια
στο κορμί σου ξημερώνω
μα δεν κουράστηκα ποτέ
να κρύβομαι στο πρόσωπό σου.
Χίλιες στιγμές που τα κορμιά μας γίνονται ένα,
πάντα εκεί, και πάντα εσύ έρχεσαι να νιώσεις
την ανάσα μου που σβήνει.

Πνοή Νοέμβρη

Ακόμα και όταν δεν άκουγες
τη μνήμη του Νοέμβρη,
εκείνη συνέχιζε με την πνοή της
να σου εξηγεί.
Δεν υπάρχει άνθρωπος πιο αληθινός,
πιο γόνιμος, πιο μεγαλειώδης, πιο εκθαμβωτικός
από έναν άνθρωπο που απομακρύνεται,
χωρίς να εγκαταλείψει τη μνήμη του.
Μαθαίνει να βλέπει,
κι έπειτα επιστρέφει να χαρεί την αποκάλυψη!

Ώρες

Αφήνω για λίγο τ’ άλογό μου,
και τους ηλίθιους αγώνες σας.
Θα παρατηρήσω τη ρυτιδωμένη προετοιμασία,
της σικέ κούρσας που πληρώνουμε να δούμε.
Καλύτερα να μην αποφύγουμε τις μαύρες ώρες,
και να τρέξω μακριά.
Μα δεν μπορώ.
Πιάνομαι στις κόκκινες ώρες σας,
αυτές που κλέβουν χρώμα απ’ του δειλινού τη χάρη.
Αυτές που δανείζονται οι μπλε
και πλέκουν πράσινο κουβάρι.
Εσύ να βλέπεις όραμα και κείνες χαλινάρι.
Θα ξαναγίνω περήφανος –όχι ψωροπερήφανος- καβαλάρης!
Πίσω μου οι ώρες ας γίνονται μπλε, και ό, τι θέλουν.
Λένε πως πράσινος κατεργάρης την κούρσα
θα κερδίσει, και μπλε ιδιοκτήτες
την πίτα θα μοιράσουν!
Δεν είμαι πια οπαδός,
είμαι θεατής,
ζωντανός ακόμη... όπως όλοι.
Μα μπερδεύτηκα στους ρόλους του αλόγου και ιππέα.
Σε μένα ποντάρουν για να χάσω
ή εγώ σ’ αυτούς για να κερδίσουν;