[Ξημέρωσε Φασισμός] του Δημήτρη Ψαλλίδα ~ ΠΟΙΗΣΗ

Ο Δημήτρης Ψαλλίδας γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 19/11/1989
και είναι φοιτητής του Φυσικού.

Ξημέρωσε φασισμός

Ι

Να τριγυρνάς,

στου κόσμου τα στενά

κι ήλiο να μη βλέπεις.

Εφιάλτες μονάχα,

σκοτεινούς και γλιστερούς.

Και πώς να γίνει αλλιώς,

τα όνειρα σκότωσαν,

πύρινες λέξεις,

ματωμένα γκλοπ,

και ψέματα.

Έθαψαν πρόχειρα τ’ απομεινάρια,

τους τάφους έφτυσαν

κι έριξαν κατάρα.

«Εδώ να μην ξαναπατήσεις»

Αλάτι ρίξανε στη γη,

πράσινο να μη φυτρώσει,

να μείνει άγονη, καφέ, σκληρή.

ΙΙ

Περνάς τα σύνορα σκυφτός,

ψάχνοντας ίχνη.

Γλίτωσε κανείς;

Φυλακισμένη έστω,

έμεινε ζωή;

Με αλυσίδες έστω,

να σπάει τη μουντάδα

με τη λαμπρή της όψη.

Μπότες κι όπλα ακούω

κι ύστερα σιωπή.

Οι εφιάλτες έμειναν γυμνοί,

στους κάμπους αλωνίζουν

και με τσεκούρια κυνηγάν

λουλούδια,

πεταλούδες,

τα χρώματα,

το φως,

τις μουσικές.

Στήνουν ορχηστρικό

με τύμπανα μίσους.

Βαθύ πηγάδι αναζητούν,

Τάφρο των Μαριανών,

να πνίξουν την ελπίδα.

Ξημέρωσε φασισμός,

κι οι εφιάλτες βηματίζουν,

εκεί που παίζαμε μικροί.

ΙΙΙ

Κι εγώ μικρός, σκυφτός,

τα σύνορα περνώ,

ψάχνοντας ίχνη.

Πρόσωπα νεανικά,

γροθιές σφιγμένες

και χαμόγελα.

Το μπόι κυνηγώ,

τους γαλαξίες κοσκινίζω,

να βρω που πέταξαν

το κόκκινο αστέρι.

Δειλά να τ’ ακουμπήσω

πλάι στην ερημιά,

τη σκοτεινιά,

τη θλίψη.

Θα μου κάνεις παρέα;

 

Σπάζοντας την κλειδαριά στου μυαλού τη φυλακή

Με πλησίασε χαμογελαστός.

Ανυπομονησία, κυνισμός κι αμηχανία

στριμώχτηκαν στο πρόσωπο του.

«καλησπέρα φίλε μου,

απόψε θα υποφέρεις»

Σαν άκουγα τη φράση τούτη,

μηχανικά πυροδοτούνταν αντιδράσεις

στο μυαλό και στην καρδιά μου.

Σφιγμένα δόντια,

γρήγορες ανάσες

και ξεκινάμε.

Στο κάτω- κάτω,

για δύο πράγματα ήμουν βέβαιος.

Πρώτον, η ώρα ήταν έξι το απόγευμα.

Δεύτερον, θα υπέφερα πραγματικά.

Στην όχθη της λιμνοθάλασσας.

I

Εκεί,

στη λιμνοθάλασσα

των αναπάντητων ερωτημάτων,

πετώ ένα βοτσαλάκι,

να ταράξω

της σκέψης τα νερά,

ν’ αναδεύσω

σκόρπια γεγονότα,

συνέχεια ψάχνοντας

στην ασυνέχεια

που μας χαρακτηρίζει.

Σκέψεις

πυκνές και βαρυσήμαντες,

από το λήθαργο να βγουν

και την ανεμελιά,

να δώσουν το παρόν

όπως αρμόζει

σε δύσκολους καιρούς

γεμάτους από φάκες

και σκοτεινά αδιέξοδα.

ΙΙ

Γνωρίζω τον κίνδυνο,

σαν σπας

το νόμο της αδράνειας,

σαν ξετυλίγεις το κουβάρι

και ξεκινάς τη συγγραφή

κακοτράχαλων διαδρομών.

Φαντάσματα του παρελθόντος,

του μέλλοντος αρπαχτικά

θα συναντήσεις,

μα μη λακίσεις,

πέτα μια πέτρα αιχμηρή.

Ρίξε με δύναμη

και παρατήρησε.

Πως σβήνουν

σ’ ομόκεντρους, μικρούς

κυματισμούς,

αφήνοντας

γαλάζιο και γαλήνη,

νέους ορίζοντες κι ουρανούς

να ταξιδέψεις.

Το είδωλο μονάχα

μη λαβώσεις,

σαν βρει το θάρρος να φανεί.

Κομμάτι δικό σου είναι,

σάρκα απ’ την σάρκα σου

κι ας είναι μια σκιά,

παιχνίδι του φωτός

με τα νερά.

Στα μάτια του

και στην καρδιά

κάτι από σένα κρύβει.

Στιγμές,

πρόσωπα,

αισθήματα,

χρώματα

και μουσικές

μιας κρουαζιέρας

που από χρόνια έχει συμβεί

μα ξεχαστεί

συνάμα.

Λάθη και πειρασμοί

αγκαλιασμένοι,

την κατανόηση ζητούν

και την αποδοχή,

καλώντας σε,

το πρώτο βήμα

για τη λύτρωση να κάνεις.

Μια θέση ζητούν κι αυτά

πλάι σε άσπρα σύννεφα,

σε όνειρα και γλάρους

που κράτησες για συντροφιά

στους κύκλος της ζωής.

III

Εκεί,

στη λιμνοθάλασσα

των αναπάντητων ερωτημάτων,

πέτα ένα βοτσαλάκι,

να ταράξεις

της σκέψης τα νερά.

Μη φοβηθείς στο τι θα βρεις,

μη ξεχαστείς,

εσύ βαδίζεις στη στεριά.

Καλή αναζήτηση.