[Ένα μόνο φιλί] της Σ. Λιάτου ~ ΔΙΗΓΗΜΑ

της  Στέλλας Λιάτου

Η Francesca έστρωνε ξανά και ξανά τα μακριά της μαλλιά.

Νευρίαζε έτσι ατίθασα που ήταν. Τα έπλεκε η παραμάνα της σε χοντρές πλεξίδες πίσω από τα αυτιά. Κάθε βράδυ της  τα βούρτσιζε τραβώντας και πονώντας την, εκατό φορές. Τα άλειφε με μυρωδικά έλαια. Αλλά και πάλι, τίποτα. Πάντα κάποιες μπουκλίτσες ξεπηδούσαν ατίθασες, τις γαργαλούσαν τη μύτη έτσι που ο αέρας τις έφερνε μπροστά.

Μαντόνα μου, θα έρθει σε λίγο κι εγώ έχω τα  χάλια μου, σκεφτόταν και δάγκωνε νευρικά το κάτω χείλος της.

Γιατί να με νοιάζει τόσο; Όχι, δεν πρέπει. Δεν ξέρω. Δεν…

Όχι, όχι, Δεν πρέπει!
Νευρικά πέρασε τις παλάμες της πάνω από τις πτυχές της μεταξωτής της φούστας σε ένα ρόδινο χρώμα που φορούσαν πολύ οι κυρίες της αυλής. Τόνιζε το λευκό του προσώπου της. Έτσι τουλάχιστον είπε κάποτε εκείνος.
Εκείνος. Με τα κατάμαυρα μάτια που έλαμπαν δαιμονικά μέσα στην νύχτα όταν νόμιζε ότι δεν τον παρατηρούσε.

 Αχ, αργεί. Σε λίγο θα  εμφανιστούν ψάχνοντάς με από το σπίτι.

Τι κι αν ο άντρας της, ο Giovanni, είχε αναθέσει στον όμορφο αδερφό του, τον Paolo, την ασφάλειά της. Η βάγια της δυσανασχετούσε όταν εμφανιζόταν εκείνος και αποσύρονταν στην ανάγνωση στον κήπο,  κυρίως το απόγευμα, όταν ο ήλιος έριχνε απαλές σκιές στα  μάγουλά τους και τα βλέφαρά τους χαμήλωναν πάντα σκιάζοντας την φωτιά στα βλέμματα των δύο νέων.

Η βάγια ήταν πολύ ανήσυχη αυτές τις μέρες.

Μα να, πίσω από τις μπουκαμβίλιες ακούει τα βήματά του!

Δάγκωσε απαλά τα χείλη της και πέρασε τη γλώσσα της πάνω τους, να ζωντανέψει το χρώμα τους. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά..

Δεν θα αντέξω για πολύ ακόμα, σκέφτηκε. Ωχ! Αυτό πώς ήρθε στην σκέψη της; Ξέχνα το, ξέχνα το! Δεν πρέπει.

-Θεϊκό το απόγευμα αυτό όταν το φωτίζουν δύο ήλιοι σε καθαρό ουρανό, ψιθύρισε σκύβοντας να φιλήσει το χέρι της. Είχε πλησιάσει και δεν τον είχε ακούσει.

Φωτιά. Αυτή η αίσθηση των δυο χειλιών του στο χέρι της. Φωτιά.

Κάθισε δίπλα της, μάλλον πιο κοντά από το επιτρεπτό. Αισθανόταν τη ζεστασιά του κορμιού του.

-Αργήσατε λίγο και θα πρέπει σύντομα να ετοιμαστώ για το δείπνο. Ας αρχίσουμε όμως.

Έτρεμε όσο τα έλεγε τούτα και προσπάθησε να ηρεμήσει όσο άνοιγε το βιβλίο που διάβαζαν εκείνες τις μέρες. Αυτές οι ιστορίες ,που σε όλη την αυλή τις εύρισκαν διασκεδαστικές και τόσο ρομαντικές, που τροβαδούροι έπλεκαν ύμνους για τα κατορθώματα του Lancelot και τραγουδούσαν τον έρωτα της Guinevere.

Το βιβλίο έπεσε από τα τρεμάμενα χέρια  της .Σκύβει ξαφνιασμένη να το πιάσει. Μα την ίδια στιγμή εκείνος έχει προλάβει κι είναι ήδη στα πόδια της. Για μια στιγμή τα δάχτυλά τους μπλέκονται. Ατελείωτη η στιγμή  τα βλέμματά τους συναντιούνται.

 Στα δικά του καίει η ερώτηση. Κι η απάντηση στα δικά της.

-Μόνο ένα. Ένα μόνο, της ψιθυρίζει και τα μάτια του την κοιτούν ικετευτικά.

Ένα μόνο, τίποτε άλλο δε θα ζητήσω ποτέ ξανά. Υπόσχομαι.

Κρατάει ακόμα τα χέρια της και φιλάει τα ακροδάχτυλά της.

Σε παρακαλώ.
-Δεν πρέπει. Δεν πρέπει, αναστενάζει και μοιάζει με λυγμό αυτός ο αναστεναγμός.

- Σςςς! Ένα μόνο.

Δύο χείλη αγγίζουν φευγαλέα τα δικά της. Χάδι και παράκληση μαζί.

Χάδι που δεν αργεί να γίνει κύμα, δάγκωμα, ανάσα στην ανάσα του άλλου.

- Αυτό είναι το πρώτο μου φιλί, σκέφτεται. Τι κι αν παντρεμένη είμαι και τα χείλη μου ακούμπησαν κι άλλα χείλη. Αυτό είναι το πρώτο μου φιλί.
Η ανάσα κόβεται ξαφνικά κι ένας αγωνιώδης ρόγχος κόβει την σιγαλιά του δειλινού. Ανοίγει τα μάτια και βλέπει τα δικά του να δύουν.

- Όχι! Όχι! Όχι!

Πίσω του ο Giovanni τραβάει με δύναμη το στιλέτο από το σώμα του ίδιου του αδερφού του.

Η καταδίκη της ζωγραφίζεται στο βλέμμα του.

                               

Το φιλί.

H Francesca da Rimini ή Francesca da Polenta ήταν η κόρη του Guido da Polenta. Η οικογένεια  ήταν σε πόλεμο με την οικογένεια Malatesta (13ος αι μ.Χ.) .Φτάνοντας σε ειρήνη  ο πατέρας της θέλησε να διαπραγματευτεί κανονίζοντας τον γάμο της πανέμορφης κόρης του με τον γιο της αντίπαλης οικογένειας, τον Giovanni Malatesta di Rimini.

O Giovanni ήταν γενναίος αλλά καμπούρης, άσχημος και βίαιος άντρας.
Ο Guido ήξερε ότι η κόρη του θα αρνιόταν έτσι την άφησε να πιστεύει ότι θα παντρευόταν τον άλλον αδερφό, τον όμορφο Paolo.
Η Francesca ερωτεύτηκε τον Paolo και έμαθε την σκληρή αλήθεια μόνο την ημέρα του γάμου της.

Οι δύο νέοι ερωτεύτηκαν διαβάζοντας την ιστορία του Lancelot  και της Guinevere.

Αντάλλαξαν το πρώτο τους φιλί κατά τη διάρκεια μιας ανάγνωσης κι εκείνη την στιγμή τους ανακάλυψε ο Giοvanni και τους σκότωσε. (1285)

H ιστορία αυτή , αποδοσμένη από τον Dante στην Θεία Κωμωδία, αποτέλεσε την έμπνευση για το έργο Το Φιλί, του Rodin το 1901  ( όπως και στον Τσαϊκόφσκι  για ένα συμφωνικό έργο), το οποίο αρχικά προοριζόταν για την σύνθεση «Πύλες της Κολάσεως».

Το έργο του Rodin αποδόθηκε σε χαλκό, αλλά έγινε αναπαραγωγή και σε μάρμαρο. Στο χέρι της αντρικής μορφής διακρίνεται ένα βιβλίο, που παραπέμπει στο μυθιστόρημα που διάβαζαν οι δύο νέοι την στιγμή της δολοφονίας τους.  

 (πηγή: www.wikipedia.org)