William Butler Yeats Ο συμβολικός ποιητής του 20ου αιώνα

 επιμέλεια - απόδοση στα ελληνικά Μαρία Ροδοπούλου

O William Butler Yeats ήταν Ιρλανδός ποιητής. Γεννήθηκε το 1865 και απεβίωσε το 1939. Τον Δεκέμβριο του 1923 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.  Διατέλεσε γερουσιαστής για 2 χρόνια και μαζί με την Lady Gregory και Edward Martyn ίδρυσαν το Abbey Theatre. Η ποίησή του είναι συμβολική και κατατάσσεται στους ρομαντικούς και λυρικούς ποιητές. Μέσα στο έργο του διακρίνει κανείς εικόνες από την Ιρλανδική και Ελληνική μυθολογία, από την Αγγλική λογοτεχνία και την Βυζαντινή τέχνη. Ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων με τον συναισθηματικό του κόσμο και τις προσωπικές του εμπειρίες τον κάνουν να παραμένει ένας από τους πιο σημαντικούς ποιητές του 20ου αιώνα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ένα όνειρο θανάτου

Πως είχα πεθάνει σε ένα παράξενο τόπο
ονειρεύτηκα
χωρίς καμιά γνωστή στεριά τριγύρω
Και είχαν καρφώσει σανίδες πάνω από το πρόσωπό της
οι χωριάτες του τόπου εκείνου,
αναρωτιόνταν αν θα την άφηναν
στην μοναξιά ξαπλωμένη
και την σήκωσαν πάνω από το χώμα
Είχανε φτιάξει ένα σταυρό από
δυο μικρά κομμάτια ξύλο
και τριγύρω κυπαρίσσια είχανε φυτέψει
και έτσι την άφησαν
με τα αδιάφορα αστέρια από πάνω της
Μέχρι που σκάλισα τα παρακάτω λόγια
Ήταν πιο όμορφη από την πρώτη σου αγάπη
αλλά τώρα ξαπλωμένη βρίσκεται
κάτω από σανίδες

A dream of death

I dreamed that one had died in a strange place
Near no accustomed hand,
And they had nailed the boards above her face,
The peasants of that land,
Wondering to lay her in that solitude,
And raised above her mound
A cross they had made out of two bits of wood,
And planted cypress round;
And left her to the indifferent stars above
Until I carved these words:
i{She was more beautiful than thy first love,}
i{But now lies under boards.}

Ένα παρανοϊκό κορίτσι

Αυτό το παρανοϊκό κορίτσι αυτοσχεδιάζει με την μουσική της
Η ποίησή της, χορεύοντας στην ακτή,
η ψυχή της αποκομμένη από εκείνη
σκαρφαλώνει και πέφτει
δεν ξέρει που,
κρύβεται ανάμεσα στα φορτία των βαποριών
με το γόνατο σπασμένο
αυτό το κορίτσι δηλώνω
ένα πανέμορφο ψηλό πλάσμα, ή ένα πλάσμα
ηρωικά χαμένο ή ένα πλάσμα που ηρωικά ανακαλύφτηκε

Χωρίς να έχει σημασία ποια ήταν η καταστροφή
το κορίτσι ήταν το τραύμα μιας απεγνωσμένης μουσικής
τραύμα, τραύμα και έγινε ο θρίαμβός της
εκεί όπου τα δέματα και τα καλάθια βρίσκονταν
χωρίς κανένα συνηθισμένο, κατανοητό ήχο

Αλλά τραγούδησε
 « Ω θάλασσα που λιμοκτονείς, πεινασμένη θάλασσα»

A crazed girl

THAT crazed girl improvising her music.
Her poetry, dancing upon the shore,

Her soul in division from itself
Climbing, falling She knew not where,
Hiding amid the cargo of a steamship,
Her knee-cap broken, that girl I declare
A beautiful lofty thing, or a thing
Heroically lost, heroically found.

No matter what disaster occurred
She stood in desperate music wound,
Wound, wound, and she made in her triumph
Where the bales and the baskets lay
No common intelligible sound
But sang, 'O sea-starved, hungry sea.'

Ένα μεθυσμένο τραγούδι

Το κρασί μπαίνει στο στόμα
και η αγάπη στα μάτια
Και είναι το μόνο που στ αλήθεια
θα μάθουμε
πριν γεράσουμε και πεθάνουμε
Φέρνω στα χείλη το ποτήρι
σε κοιτώ και αναστενάζω


A Drinking Song

Wine comes in at the mouth
And love comes in at the eye;
That's all we shall know for truth
Before we grow old and die.
I lift the glass to my mouth,
I look at you, and I sigh.