[Το Λαγούμι] της Μαρίας Γεωργαλά ~ ΠΟΙΗΣΗ

Βιογραφικό σημείωμα

Η Μαρία Γεωργαλά σπούδασε Κοινωνιολογία, Διοίκηση Επιχειρήσεων και Δημοσιογραφία στην Αθήνα.  Πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Παρίσι στον τομέα της Επικοινωνίας και Πληροφορίας. Κατέχει την επαγγελματική πιστοποίηση, Σύμβουλου Καριέρας,  GCDF  από τον Διεθνή Οργανισμό NBBC (National Board for Certified Counselors). Διαθέτει  πολυετή εμπειρία στην εκπαίδευση και στον επιχειρηματικό τομέα  με εξειδίκευση στις Νέες Τεχνολογίες /Τηλεπικοινωνίες . Δραστηριοποιείται ως Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού και Σταδιοδρομίας με εξειδίκευση στο Mentoring  Επιχειρηματικότητας  και ως Εισηγήτρια Επιμορφωτικών Σεμιναρίων Ενηλίκων.

Είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων.( ‘Το συναχωμένο αεροπλανάκι’’, εκδ. Ζαχαράκη 2008, υποψήφιο για βραβείο παιδικού εικονογραφημένου, απο το περιοδικό Διαβάζω, 2009.

 ‘Το παραμύθι με τα χλομά μαγουλα’, εκδ. Ζαχαράκη, 2010)

Πρόωρη  συμφιλίωση

Άγγιγμα, τίποτα δεν τολμά να συντελεστεί.
Σε συρρικνώνω.
Κάθε στιγμή που σε αγγίζω,
με εξωθείς σε πρόωρη συμφιλίωση.
Ίδια  πρόωρη εκσπερμάτωση.

Το βίωμα μετέωρο,
η προσδοκία αναιρείται,
ερείπια παντού, στολίζονται για την περίσταση.

-Θα πάρετε ένα φοντάν ;
-Ω! δεν έπρεπε να μπείτε στον κόπο, σας ευχαριστώ.

Η σχέση μας αναδύεται, όμορφη, ανέπαφη , πεθαμένη,
νύχια σαρκοφάγα, κρύβονται επιτυχώς στα μακριά μανίκια.
Φεύγουμε από τη σκηνή μαζί.
Το άσπρο, μας έχει εξουσιάσει.
Μυρωδιά ναφθαλίνης παντού.

Ας

Ας μην μπλέξουμε σήμερα τις ζωές μας.
Ησύχως, καθένας από εμάς, ας κοιτάξει, δίχως μέλλον τον άλλον.
Ένα χέρι στον ώμο, χωρίς συντροφικό μαστίγιο.
Μια ανάπαυλα , θα την χαρακτήριζα έτσι....
Δεν πειράζει έστω και μια μέρα, ας μην κοιταχτούμε.

Μόνο προς τα μέσα η ματιά.
Δεν υπάρχει έρημος μέσα, μην φοβάσαι.
Αύριο έπεται συνέχεια.
Οι μπλεγμένες ζωές μας, σήμερα, ας αποκαθηλωθούν.
Λυτρωτικά. 

Το λαγούμι

Σκαρφίζομαι διεξόδους
Κατεβαίνω την Κηφισίας και σπέρνω σημάδια.
Μόνο οι μυημένοι τα αναγνωρίζουν.
Ανοίγω λαγούμια κάτω απο τα γυαλινα κτήρια,
γεμάτα ανθρώπους με αμνησία ,
μελλοντικά ψυχιατρεία , αναλώσιμα.
Πρέπει να καταναλωθούν οι ένοικοι για να έρθουν άλλοι.
Τα μαιευτήρια είναι κοντά, απο την παραγωγή στην κατανάλωση.
κοιτάζω τα απροσιτα σχολεία στο λόφο, επιβεβαιωση ότι κανείς απο την ανάλωση δεν θα ξεφύγει.
Σκαρφίζομαι διεξόδους.
Σκάβω λαγούμια και αποθηκεύω νερό, πόσιμο, γάργαρο και βιταμίνες.
πολλές βιταμίνες για να αντέξουμε όταν έρθει η ώρα να κρυφτούμε.
Φωτοτυπώ τα μυστικά περάσματα
τα κρύβω μέσα στις τσέπες του φιλάσθενου μυαλού μου.
Μεταμφιέζομαι σε παιδί -μετανάστη
σου καθαρίζω τα τζάμια του αυτοκινήτου
''χίλια ευχαριστώ -χίλια ευχαριστώ''
γελάω σαρδόνια  ξετυλίγοντας το ματωμένο μου χέρι.
Λίγο πριν το έκοψα για να σε συγκινήσω.
Δεν γυρίζεις καν να με κοιτάξεις .
Μου πετάς τον οβολό
Μόνο όταν καθαρίσω το τζάμι με το αίμα μου, αναρωτιέσαι.
'Έβρεξε πάλι κόκκινη άμμο απο την Αφρική?''
Χαμπάρι. Δεν παίρνεις χαμπάρι
Γι αυτό αναθαρρώ
Δεν προκειται να βρείς το λαγούμι που βγάζει στη θάλασσα!
Η τυφλότητά σου όλο και μεγαλώνει και το δικό μου λαγούμι όλο και μεγαλώνει ...ήδη ακούω το γέλιο των κυμάτων....