[Απροσδιόριστα ψυχής κομμάτια] του Μιχάλη Βάκρινου ~ ΠΟΙΗΣΗ

του ιδίου

"Με λένε Μιχάλη Βάκρινο, γεννήθηκα το 1984 στην Αθήνα.

Άρχισα να αποτυπώνω τις σκέψεις μου στο χαρτί από την εφηβεία, περίοδο οπού και άρχισα να διαβάζω ποίηση.

Σπούδασα διοίκηση και οικονομία στο ΤΕΙ καλαμάτας.

Τον ελεύθερο μου χρόνο ασχολούμαι  με την ποίηση, την μουσική και την ιστορία της τέχνης.

Μόλις κυκλοφόρησε η πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο «απροσδιόριστα ψυχής κομμάτια» από τις εκδόσεις Διάνυσμα.

Κατοικώ στο Καματερό Αττικής."

ΝΟΘΕΙΑ

Στέκω ανέκφραστος

ακόμη ένα ξύπνημα δειλό

μετά την τελευταία απόπειρα ζωής.

Έβλεπα ψέματα όλη νύχτα (έτσι ονομάζω εγώ τα όνειρα).

Λυγισμένες ακτίνες του ήλιου

Με νερό στο πρόσωπο δεν ξεπλένεις τη θλίψη, δεν κρατά πολύ τούτη η δροσιά

Μα τι τα θες;

Εγώ ίδια γέννα από μήτρα που γεννάει λησμονιά

Ένα μυαλό θαμπό, που στην καρδιά χρωστά τόσες στερήσεις

Μέσω αυτού πορεύτηκα για χρόνια

περιστρεφόμενος στο ίδιο σημείο

Ονόμασε το είτε μηδέν είτε σκοτάδι

και ας μην ακούω πια καμιά συμβουλή

Βλέπεις το ξέρω πως

νοθεύοντας χαμόγελα δεν φτιάχνεις ευτυχία

 

ΣΕ ΤΙ ΩΦΕΛΕΙ;

Αν το ανώφελο δεν με έθρεφε

δεν θα’ χε το όνειρο μου λόγο

Θα αρκούσε ένα στιγματισμένο σήμερα –στέμμα

άξιο περιφοράς,

κίβδηλο

μα δεν θα νοιάζει και κανένα.

Μόνο το δύστροπο μου εαυτό που δεν τολμάει να

κοιτάξει τον καθρέφτη.

Μα τι αξία έχει να βρεις τον ουρανό και να τον

φτάσεις;

Απόψε πάλι το κυνήγι μαγισσών αρχίζω, στη

στενή ζωή της νύχτας μου.

Θυσίασα ώρες ατέλειωτες να μαζεύω το κάθε

σου δάκρυ, και τι με αυτό;

στερεύουν ποτέ τα δάκρυα ;

Γοργά περπάταγα να ακολουθήσω τον ρυθμό, μα

πιο γοργά έμενα πίσω και τώρα…

που ότι με φώτιζε ξεθώριασε,

άρχισα να φωνάζω

σχεδόν στριγκλιές ξερνούσα από το στόμα μου

μα η κραυγή τα έχασε τα ίχνη.

Της ψυχής δουλειά είναι να σε καθοδηγεί, όχι της

φωνής.

Στα χέρια ενός μικρού παιδιού θα αφήσω το

παράπονο, μα σε τι ωφελεί;

Και αυτό προσεκτικά θα το κρατήσει

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΕΛΟΣ;

Τούτη η νύχτα η τραγική

στα πόδια μου άφησε την ανατολή που φοβόμουν

Με αντίκρισαν ακρωτηριασμένες αγκαλιές,

με χαραγμένη

σε ίριδα, μια υποψία οίκτου.

Κάπως γρήγορα έπρεπε να ξεστολίσω ότι νιώθω

Τα φαντεζί στολίδια που δημιούργησα να θάψω

μαζί με αλλοπρόσαλλες αισθήσεις.

-ο,τι προηγήθηκε της νύχτας το μετάνιωσες;

-για να φθαρώ σκαρφάλωσα στην πλάνη…