ΠΕΖΟ: [Ο Δρόμος] της Μ. Αναγνωστοπούλου

της Ματίνας Αναγνωστοπούλου ~ τεύχος 18

Το αγόρι βγήκε στο δρόμο
από το κατάστημα.

Το κορίτσι εμφανίστηκε
από το πουθενά.

Το αγόρι ακολούθησε το κορίτσι.

Το κορίτσι ξάπλωσε
στη μέση του δρόμου.

Το αγόρι έκανε ό, τι έκανε το κορίτσι.

Το αγόρι είπε: «Τι θα γίνει αν περάσει κάποιο αυτοκίνητο;»

Το κορίτσι είπε: «Θα πεθάνουμε».

Το αγόρι χαμογέλασε.

Το κορίτσι χαμογέλασε.

Το αγόρι και το κορίτσι συνέχισαν να μένουν ξαπλωμένοι στη μέση του δρόμου.

Το κορίτσι ανέπνεε βαθιά.

Το αγόρι είπε; «Θέλεις να πεθάνεις;».

Το κορίτσι είπε: «Ναι.»

Το αγόρι μπερδεύτηκε με την απάντηση του κοριτσιού: «Γιατί;».

Το κορίτσι κοίταξε το αγόρι.

Το αγόρι κοίταξε το κορίτσι.

Το κορίτσι είπε: «Το είδα στο όνειρό μου.»

Το αγόρι ανησύχησε: «Μήπως είναι τρελή;»

Το αγόρι είπε: «Μην το κάνεις.»

Το κορίτσι κοίταξε το αγόρι βαθιά μέσα στα μάτια.

Το κορίτσι είπε: «Γιατί;»

Το αγόρι δεν ήξερε τι να απαντήσει.

Το κορίτσι περίμενε μια απάντηση.

Το αγόρι τελικά απάντησε: «Επειδή σε αγαπώ».

Το κορίτσι είπε: «Εντάξει».

Το αγόρι δεν περίμενε τέτοια απάντηση.

Το αγόρι είχε σκεφτεί ότι θα χαμογελούσε κολακευμένη με αυτό που της είπε.

Το κορίτσι δεν μίλησε ξανά μετά από αυτό.

Το αγόρι έμεινε σιωπηλό.

Το κορίτσι είπε: «Δεν με αγαπάς πραγματικά».

Το αγόρι είπε: «Όχι, εγώ σ’…».

Το κορίτσι σταμάτησε το αγόρι: « Το λες επειδή νομίζεις ότι, αν μου πεις πως με αγαπάς, θα αποκτήσω έναν καλό λόγο για να ζω και δε θα θέλω πια να πεθάνω.»

Το αγόρι δε βρήκε κάτι να της απαντήσει.

Το κορίτσι είχε δίκιο.

Το κορίτσι είπε: «Μπορείς να φύγεις.»

Το αγόρι είπε: «Όχι, δε θα φύγω.»

Το κορίτσι κοίταξε το αγόρι.

Το αγόρι κατάλαβε ότι το κορίτσι τον κοίταζε.

Το αγόρι είπε: «Γιατί με κοιτάς;»

Το κορίτσι είπε: «Δεν ξέρω.»

Το αγόρι είπε: «Δεν υπάρχει τέτοια απάντηση.»

Το κορίτσι είπε: «Υπάρχει.»

Το αγόρι είπε: «Πώς γίνεται αυτό;»

Το κορίτσι είπε: «Δε θα το ‘λεγα αν δεν υπήρχε».

Ένα αυτοκίνητο φάνηκε στη στροφή.

Το αγόρι και το κορίτσι είδαν το αυτοκίνητο να πλησιάζει με ταχύτητα.

Το αγόρι και το κορίτσι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και οι καρδιές τους χτύπησαν γρήγορα.

Το αγόρι πετάχτηκε αμέσως όρθιο.

Το αγόρι βοήθησε το κορίτσι να σηκωθεί κι εκείνο.

Το αυτοκίνητο τους προσπέρασε σηκώνοντας δίπλα τους σκόνη.

Το κορίτσι ξάπλωσε ξανά στο δρόμο.

Το αγόρι έκανε το ίδιο.

Το κορίτσι ρώτησε: «Γιατί φέρεσαι έτσι;»

Το αγόρι είπε: «Πώς φέρομαι δηλαδή;»

Το κορίτσι είπε: «Σαν να νοιάζεσαι για μένα».

Το αγόρι είπε: «Πραγματικά νοιάζομαι.»

Το αγόρι σταμάτησε για μια στιγμή.

Το αγόρι συνέχισε: «Πιστεύω ότι κι εσύ με αγαπάς.»

Το κορίτσι δεν είπε τίποτε.

Το κορίτσι αυτή τη φορά χαμογέλασε κρυφά.

Το κορίτσι βρήκε επιτέλους λόγια να απαντήσει: «Έτσι είναι.»

Το αγόρι σκέφτηκε: «Μ’ αγαπάει δηλαδή;»

Το αγόρι είπε: «Τι θα πει: ‘έτσι είναι’;»

Το κορίτσι κοίταξε το αγόρι.

Το κορίτσι έγειρε και φίλησε το αγόρι.

Το αγόρι απομακρύνθηκε από το κορίτσι.

Το κορίτσι ξαφνιάστηκε: «Γιατί;»

Το αγόρι είπε: «Εγώ…»

Το κορίτσι περίμενε να τελειώσει το αγόρι τη φράση του.

Το αγόρι δε συνέχισε.

Το κορίτσι είπε: «Εσύ τι;»

Το αγόρι είπε: «Φοβάμαι».

Το κορίτσι είπε: «Τι φοβάσαι;»

Το αγόρι είπε: «Φοβάμαι ότι μπορεί να σου κάνω κακό».

Το κορίτσι χαμογέλασε.

Το κορίτσι είπε: «Σ’ αγαπώ».

Το αγόρι της έσφιξε το χέρι και κοίταξε τον ουρανό.

Το κορίτσι του έδειξε πόσο κοντά τους ήταν τα σύννεφα.

Το αγόρι και το κορίτσι έμειναν να χαμογελούν ξαπλωμένοι εκεί, στη μέση του δρόμου.